sabahın 6sında başladığım devasa genişlikteki istanbul turumun son anda aklıma gelen son durağı oldu geçenlerde. tadilatta imiş, içini göremedim. ama o kadar sultan ahmet falan gezip de aklıma gelmeyen fotoğraf icadı burada hatırlattı kendini.
bir sürü fotoğrafını çektim evin dışarıdan. giriş katındaki o iki pencereye bakarken bir ürperti geldi içime, sanki barış manço oradaydı ve bana gülüyordu (sevecenlikten değil, gerizekalı mı bu diye gülüyordu). ama sonra barış manço öyle şeyler yapmaz dedim. gözümden iki damla yaş süzüldü, keşke burada olsaydı da bana gerizekalı deseydi dedim. gittim.
