düşünce yaralanan dizlerimi öpen, o zamanlar kıvırcık olan saçlarımı evdeki bakır bir tasa sıcak su koyarak tarayan, hep seven, hep fedakar olan babamı kaybedeli tam 13 yıl oldu. ve hafızamın onunla ilgili olan kısmını kaybedeli koca bir 13 yıl.
sanırım hatırlamaktan kaçış benimki... acı çekmekten kaçış. saçımı taradığı anlardan başka birşey yok anılarımda. bir de yanağımdaki gamzemden öpmesi dışında. kahramanınızın yokolması, güvendiğiniz tek insanın artık gelmiyeceğini bilmekse en çok can yakan.
büyüdüm artık... dizimdeki yaralardan daha çok canımı acıtan gerçeklerim var, öpünce geçmeyen. yürüdüğüm yollarda takılırken tutan yok, güç veren yok. eksik yaşanmış bir genç kızlık, yarım yamalak hatıralar bıraktın bana.
