zamanla anlıyorum ki yorucu bir görev ablalık. herkes için endişe edebilirsiniz. ama biri sizi daha çok kaygılandırır. bu, ailenize sizden 7 yıl sonra katılan küçük kız kardeşinizdir. bakmayın küçük dediğime. koskoca genç kız. her ne kadar benim için büyümemiş olsa bile. dünya güzeli, uçarı bir kız kardeşin ablası olmak zor elbette. hemde bu devirde. dikkat ederseniz bir anne-baba tabiri kullandım. bu devirde... anneliği öğrendim bu görev sayesinde. biri için kaygılanmanın ne demek olduğunu, küçük bir canı büyütmeyi, ona bir şeyler öğretebilmeyi, iyiyi, güzeli, her ne kadar istemesekte var olan uzak durması gereken kötülükleri... görevimin ne kadar ağır olduğunu düşünürken gözlerim yatağıma uzanmış uyuyakalan kardeşime takıldı. biliyorum ki korktuğu zamanlarda olduğu gibi benimle birlikte uyumak istedi söyleyemedi ve uzandığı yatağımda bilerek, biraz da yorgunluğunun etkisiyle erkenden uyuya kaldı. bu tür manzaralar gözümün önüne gelince diyorum ki iyi ki ablayım be...
