entrylerimi okuyan herkes başın sağ olsun diyor sözlük..
hayır, ben annemi kaybetmedim, sadece uzağım ondan..
zaten, önemli olan kaybetmeden anlamak değil mi kıymeti?
insanlar hep, "bırak nasihati" deyip burun kıvırıyorlar, anlamak istemiyorlar kaybetmek nasıl bir şey..
-bilmiyorlar, daha merdivenlerden çıkarken buram buram gelen anne yemeği kokusunu bir gün köpek gibi özleyeceklerini..
-yıllarca evlerinin kapısını anahtarla açmaktan sıkılınca anlayacaklar, eve geldiğinde kapıyı o sıcak gülümsemesiyle açan annenin kıymetini..
-bir gün üstleri açık uyuya kaldıktan sonra, sabah boğazları dolunca hatırlayacaklar, geceleri gelip üstlerini örten annelerini..
-bir gün yalnız yaşadıkları evin kapısını çekip çıkarken, içerden bir ses duymak isteyecekler "oğlum geç kalma, akşama yaprak dolması yapıcam, sen seversin" diyen..
-bir gün bir kadının dizine yatınca, "küçükken, annem saçlarımı ne güzel okşardı" diye geçirecekler içlerinden..
-bir gün salata yapmaya çalışırken ellerini kesince sağa sola bakıp arayacaklar "canım çıksın yavrum" diyen annelerini..
-bir gün sabah uyanamayıp işe geç kalınca, kendilerine küfrederken geçirecekler içlerinden "annem ne yapıp edip uyandırırdı beni, ne de güzel uyandırırdı o"..
-bir gün ışığı söndürüp yatapa girdiklerinde geçirecekler içlerinden, "ne kadar zaman oldu ben yatağa girdikten sonra ışık sönmeyeli"..
ve inan bana sözlük, annesinden sonra ölecek herkes bir gün mutlaka yaşayacak üstteki cümlelerden en az birisini..
kıymetini, "kaybetmeden", bilin annenizin..
eğer aynı evdeyseniz, sabah kalkar kalkmaz sımsıkı sarılın ona, eğer uzaksanız annenizden, sabah uyanınca sarılın telefona...
nerede olursanız olun içten bir "seni seviyorum anne" deyin..
inanın ki bu cümleyi en çok hak eden kadın "anne"nizdir..
