Yazlikta bir kiz var, 11-12 yaslarinda. Annesi hep bebek arabasinda gezdiriyor. Zihinsel engelli. Denize falan kolluklarla, can simidiyle sokuyorlar, konusamiyor. Dogustan engelli saniyordum fakat bugun annemle yuzerken annem soyledi. Kucukken nazar boncugu yutmus, bogulmak uzereymis ve beynine uzun sure oksijen gitmedigi icin bir nevi felc gecirip bu hale gelmis.
Cok icim aciyor be sozluk. Kucucuk kiz. Dahasi eskiden normal olabilmenin nasil bir his oldugunu tatmis ve su an bu zor durumdayken eminim o gunleri hatirliyor ve kimbilir neler dusunuyor ama anlatamiyor. Olayin benim acimdan daha ilginc yani da bugun de annemin hatirlattiği uzere ben de benzer bir olay yasamisim kucukken. Bozuk para yutmusum ve annem beni mosmor halde bulmus. Ters cevirip elini girtlagima kadar sokmus, kucucuk cocukken. Elini isirmisim, dislerim ellerini yirtmis, tirnaklari kirilmis ve sonunda o parayi cevirebilmis.
Su an zihinsel ve bedensel olarak saglikliysam bunu anneme borcluyum bir sekilde. Ve her ne kadar hic ona layik olamadigimi dusunsem de annemi cok seviyorum. Yazim bittikten sonra kalkip, gidip sarilacagim ve opecegim onu. Oyle iste.
