Beni ağlatan film. 1985 doğumlu biri olarak; çocukluğumdur sylvester stallone ve rocky serisi. az evvel geç de olsa izledim. şimdikiler anlamaz, bilmez; rocky serisinin önemini.
Muhteşem bir film olmuş. karısının ölmesi üzerine, serinin hiçbir filminde olmayan o muhteşem hüzünlü atmosfer. max payne 3'de ki max'in o hayat yorgunu halinide bu yüzden sevmişimdir.
ikisini çok benzettim bu filmi izledikten sonra. max payne'inde benim için yeri çok ayrıdır.
bu yaşımdayım ve hayatımda üç defa ağladım. bir filmden çok daha fazlasıydı. artık iyiden iyiye yaşlandığımı yüzüme vurdu resmen.
zaten eskiye deli gibi hasreti, özlemi olan ben. artık daha bir seviyorum eskiyi.
her gün mutlaka 3-4 tsm eseri dinleyen, 1930-1970 yılları arasında yapılmış jazz müziklerini ve müzisyenlerini dinlemekten muhteşem bir haz alan bendenizden bıktı sanırım artık ailem.
eski her şekilde daha güzeldi. eski güzel günler. yiyeceğimize zehir karıştırılmayan, gıda sektöründe pisliklerin en azından daha, çok çok çok daha az ve nispeten zararsız olduğu günler.
1930'lu yıllarda yaşamayı çok isterdim. reenkarnasyona bütün benliğimle inanan bir insan olarak belki yaşamışımdırda. kimbilir?
sylvester stallone; ölme be abi, evlat acısı yaşıyorsun ya hani, altıncı filmde yaptığın gibi yine üstesinden gel hayatın ve acıların.
ölme be abi, sen ölürsen çocukluğumun %70'i ölecek çünkü.
