her ilkbahar gelişinde içine düşülen durumdur. sonbaharda ise 6 ay önce yeşeren aşkınızın yapraklar gibi kuruyup solup, yerlerde süründüğü döngüsünü yaşamaktır(en azından kendi zatımca). en yemin tutmayan durumdur. içinizden defalarca her bitişten sonra "oğlum bu son, yok bir daha böyle bok yemek. bundan sonra seveni de sksnler". diye kaç defa söz vermişsinizdir. yeminler etmişsinizdir ama tutmamıştır bu maya. belki de ruhun kendini yenilemesidir her yeni aşk, her ne kadar sonu hüzün ve hayalkırıklığı ile bitse de. ruhun ilkbaharıdır, ümitleri yeşerten, yaşadığınızı farkettiren.
