Hikayelerin ardı arkası kesilmedi, kesilmeyecek de.
Her gün yeni bir isim duyacağız.
Güldünya ile başlayacağız belki sonra ünzile.
Adını bilmediğimiz binlerce kadın.
Sadece muhatabından daha az güçsüz olduğu için dövülen kadınlar, öldürülenler.
Ki bunlardan bazıları dövülmeyi yadırgamayacak kadar alışmış.
Varoluşundan beri bir anne bana figürü mesela erkek kadını dövüyor. Kendisi de bu dayağın muhatabı olduğunda yadırgamıyor bu yüzden. Bu yüzden dayak yerken sesini çıkarmıyor. Ayağı burkulunca hastane hastane gezen insanlara inat gık çıkarmıyor, çıkaramıyor.
Doğarken ölmek gibi belki, esir doğmak gibi. Pek tabi yetersizlikler yüzünden.
Zaman geçtikçe yetersizlik değil fazlalıklar da dayak sebebi oluyor ya neyse.
Zira türkiye'de yapılan araştırmalara göre dayak yiyen kadınların %46-48 gibi ciddi bir kesimi eğitimli ve aktif çalışan kadınlardan oluşuyor.
Ve nedense onlar da ses çıkarmıyor. Çok yakın tanıdığım bir kadın ki taş gibi, at gibi bir hatun avukat. Kocasından dayak yiyor. Buyur buradan yak da söndürme diyor insan ister istemez.
Psikolojik şiddet, güç şiddeti, cinsel şiddet, kesici aletler, vs vs.
Bitmeyen bir işkence dönemi.
Öldürülmek belki de onların başına gelen en güzel şey.
Ve tek bir sebep "ego" insanların egoları. Sadece bu. Örümcek beyinler.
El şakası bile yapılsa tüylerimi kabartıp bağırdığım çemkirdiğim insanları düşünüyorum. Adam sadece el şakası yaptı diye ağzına sıçıyorum belki. Bu kadınlar öldürülene dek dayak yiyor.
Sonuncusu melek karaaslan.
Şu dakika için sonuncusu. Birkaç dakika sonra bir yenisi daha gelecek.
"maalesef"
Behzat ç- suna amir de son sözünde şöyle söylemedi mi?
-Sadece 5 dakika daha yaşamak istedim, bütün öldürülen kadınlar gibi.-
