çocuktum. yine bababım sözünü dinlemeyip tren yolunun aşağısındaki çayırımsı araziye gitmiştim arkadaşlarımla. babam istemezdi oraya gitmemizi, çünkü; oraya ulaşmamız için tren yolundan geçmemiz gerekirdi. tren miren çarpar diye istemezdi, baba işte. anlamazdım o zamanlar. bu arazi yeşillik ve düzdü, oynamak için idealdi, özelliklede futbol oynamak için. sabahtan akşama kadar oynar, yuvarlanır dururduk çocukluğun verdiği enerjiyle. yorulurduk sonra. açık havalarda sırt üstü yatar gökyüzü'nü izlerdim ben.
öylece bakardım alabildiğine maviliğine gözyüzünün. bazen de çocuk aklımla anlamaya çalışırdım bu dünya nasıl bir şey diye.
kafa yorardım çocuk aklımla ama çıkmazdım tabi işin içinden, sonra tekrar gökyüzüne dalardım. o uçsuz bucaksız maviliğine.
şimdi düşünüyorumda; hayatımın en özgür hissettiğim anlarıymış onlar. aradan yıllar geçmiş ve benim aklıma özgürlük deyince, sadece o hesapsız, kitapsız, dertsiz, tasasız ve sorumsuzca izlediğim gökyüznün maviliğinden başka bir şey gelmiyor.
bugün yıllar sonra hatırladım o anı.
