88 şubatının 25 i... dışarıda kış kıyamet koparken sikindirik dünya ya gelmek için can atan ben henüz yeni mezun bir doktorun elleri arasında, orada bulunanlara el sallayarak yalan dünyadaki ilk nefesimi alıyorum...hemen dışarı da ise erkek çocuğu olduğunu öğrenen babam büyük bir mutluluk duyarak ömrü hayatındaki tek cömertliğini yapıp bu güzide haberi veren hemşireye şimdinin parası ile 100 lira veriyor... 4 çocuklu ailenin 3. çocuğu olarak dünya ya geldiğimde babam yüzüme, tarifsiz bir coşku ile bakıp çok özel bir çocuk olacağımı haykırıyordu... evren, tanrı, doğa ne derseniz deyin babamın bu haykırışını duymuş ve de bu özelliği bana kitlemişti... başta çokta ciddiye almadığım bu durum 94 ün kış aylarında ölümcül bir sağlık sorunu ile karşıma çıktığında bütün acizliğim ile kendisine inanmamı sağlamıştı... mücadele ve de sıkıntı dolu yıllardı henüz 5-6 yaşlarında olduğum için içinde bulunduğum durumun ciddiyetini kavrayamamıştım... anne ve babadan çok isimlerini ve simalarını hala hatırladığım sağlık personeli ile geçiyordu çocukluğum... 97 yılının bilmem kaçıncı çeyreğini gösterirken takvimler artık yatarak tedavim bitmiş ve 3-6 ve 12 aylık rutin kontroller başlamıştı hayatımın bir sonraki evresinde.. evet.. kendi ailem de dahil benden ümidini kesen herkes yeniden umutlanmış ve allah ın bu yüce lütfu için sonsuz teşekkür ediyordu... çocukluk dönemim asla farkına varamadığım bir dönem olarak yerini aldı... çocukluk nedir diye sorsalar bana
çocukluk;yaramaz bir arkadaşla hastahane odalarında yaşamaca oynamaktı derim
gözlerimi kapattı ve bana baba mı da göstermedi bu arkadaş babamı aylar sonra kokusundan tanıdım
hayatın aşınmış, nasırlı kollarından küçücük ellerimle tutunmaya çalışırken günler haftaları haftalar ayları aylar da yılları kovalarken allah ın yardımı ile vücudum bu hastalıktan kurtulmuş ve kelimenin tam anlamıyla ikinci hayat başlamıştı benim için... bundan sonrası içinse hayat artık benim için daha temkinli, emin adımlarla yürünmesi gereken bir yoldu... yarım kalan eğitim hayatımı tamamladım, ilk kız arkadaşımı tanıdım, ilk öpüşme heyecanını, ilk birlikte uyumayı, hayata daha pozitif bakabilmeyi aslında hiç bir şeyin kafama takılacak kadar önemli olmadığını, anın tadını çıkarmayı, Saniyeler sonra ne olacağını bilmeden,yıllar sonrasının hayalini kurmamayı öğrendim...ilk işime başladım ilk maaşımı aldım yani kısacası her şey geride kalmış ve ben artık sokaktaki herhangi biriydim(tabiki bu kısa sürdü) yani şu özel çocuk olma olayı kendini ara ara gösteriyor hala...şimdilerde ise 24 yaşın ve tecrübelerin verdiği olgunluk ve de sakinlik var üzerimde... hayatın bundan sonra bana daha adil ve de olumlu davranmasını dileyip bekliyorum...
