Lan sözlük varya ben dengesiz değilsem kimse değil. özellikle yaz aylarında kaçıyorum herkesten. telefonu kapatıyorum kimse aramasın sormasın diye. hele kız arkadaşlardan iki kat fazla kaçıyorum. zaten var olan gönül kırıklığımın da etkisiyle nefret etmeye başladım her geçen gün. onların birbirlerini çekemeleri, birbirlerinin kuyularını kazmaları, entrikaları vs beni bıktırdı usandırdı. anlatmayın bana arkadaş, sevmiyorum. yok illa anlatacaklar. neyse konudan saptık, dengesizim diyordum. herkesten kaçarken gecenin bu saatinde bir yalnızlık duygusu sardı ki sanki kimse yok çevremde. velhasıl geleceğe dair bir umudum, bir amacım yok artık. sadece bir boşluktayım. ben böyle hissederken dışarıya hep umut aşılıyorum. belki riya gibi ama bunu onların iyiliği için yapıyorum. -en azından bana göre- ne yapacağımı bilmiyorum sözlük. hani şu "zihin boş bir levhadır" diyen eğitim kuramını seviyorum. beni özetliyor gibi. o kadar boşum ki düşünüyorum acaba bu dünyada ne yapıyorum, ne işe yarıyorum vs vs. aha da halet-i ruhiyem.
