en alası istanbuldur.yaş geldi 19 halen bi bok yapamadım şu hayatta.heryere binalarla dolu. 90 larda ve 2000 lerin başında fena değildi, o kadar da bina yoktu. hiç değilse mahalleye top oynamaya çıkardım, hey gidi günler! ne macera var ne yaşam enerjisi. dışarda eğlenip gülebilen insanlar gördükçe kafalarını ezmek istiyorum. nasıl mutlu olabiliyorlar anlamıyorum. neden böyle oldum bilmiyorum. yıllardır evden çıkmamakdan ruhum göçtü gibi yok oldu sanki. yanımda bomba patlasa tepki bile vermem. nasıl böyle oldum bilmiyorum. bu şehir dar gelirlileri asosyal etmeye mahkum olmuş, hatta asosyallikten de öte herkesde seri katil olabilme potansiyeli var bunu gözlerinde görebiliyorum, herşey anlamsız geliyor. tanrıya bile öfkeliyim.
