şimdilerde biraz da hor görülmektir. çevremde çok fazla sol görüşlü insan var, hepsini de severim arkadaşımdır onlar benim. ama nedense bu ülkücülük konusu açıldığında bana cahilmişim gibi davranıyorlar. işçinin, emekçinin durumunu anlamayacak kadar cahil, kan dökmenin, şiddetin, vahşetin anlamını anlamayacak kadar cani görülüyor ülkücüler onların gözünde. oysa sol görüşlü olsam, eşitlikçi olacakmışım ve herkesi anlayacakmışım.
ben sol görüşlülerin bu "eşitlik" konularında ciddi olduklarına inanmıyorum. bu kanıya varmama da bir "solcu", hem de koyu bir solcu arkadaş vesile olmuştur. dersim katliamını gerçekleştiren insanlardan nefret ettiğini ve müslüman olup tüm ibadetlerini yapan insanlardan korktuğunu, gerekirse onların ölmesini yeğleyeceğini söylemişti. başka bir solcu arkadaşım da, ülkücülerin iğrenç insanlar olduklarını, kimseyi anlamadıklarını söylemişti. ona "ülkücüler ne yaparlar peki, amaçları nedir" dediğimde, "ırkçılık yaparlar, sadece kendileri en iyisidir" demişti.
ben solcular hakkında asla kötü bir şey düşünmemiştim. "ülkücülerden kaçı gerçekten insan vasıflarını taşıyor ya da hangi solcu vicdan sahibi" diye düşündüğümden şuycu buycu diye ayırmam, teker teker insanları değerlendirirdim. koca bir sülalem de ülkücüdür- ki babam 80ler de üniversite öğrencisi adamdır, olayların hepsini de yaşamıştır. o bile o zamanlardan bir kin taşıyıp da şimdi insanları sınıflandırmaz- yanımda solculara ya da kendilerini halktan sıyırmış diğer gruplara laf etmez. ailemden öğrendiğim en önemli şeylerden biridir bu: asla kesin çizgilerin olmasın.
benim anlamadığım nokta, bana sürekli kötülemelerde bulunan bu arkadaşlarımın, "eşitlik" savunucuları olması ne kadar gerçekçi? sanki sadece kendilerini rahat ettirme amacıymış gibi geliyor. ya bu "eşitlik" kavramı bir intikam alma yolu ya da nefret kusma yöntemidir.
