istanbul'dan memlekete* dönerken babam bazen kornaya basar selam verirdi karşıdan gelen arabalara ama hepsine yapmıyordu. bazılarına selam veriyordu sadece. tabi ben bunu çok matah bir şey sanıp her geçen arabaya büyük bir gülümseme ve mallıkla el sallamaya başlamıştım. bizimkiler bu fark edip ne yaptığımı sorduklarında dedim "babam da aynısını yapıyor. kornaya basıp, selam veriyor." hayır dedi babam. herkese değil bak sadece 42 plaka olanlara.**
tabi ben daha sayıları zar zor ayırt ediyorum. bakıyorum babam kornaya basarsa hemen cama yapışıyorum, seviniyorum falan.
sonra konya il sınırlarına girdik, artık babam kornaya basmıyordu. plakaları da göremiyorum ama 42'ye benziyordu. "bunların plakası 42 değil mi, niye kornaya basmıyorsun?" diye sordum "artık konyadayız burada herkes konyalı" dedi.
hayatımın geri kalanında çok şeyi değiştirdi bu cümle. demek ki sadece konyalı olmak yetmiyordu selam vermek için. gurbetteyken değerliydin çünkü azdın ama memlekette çoktun ve sıradandın. demek ki insanların değeri yaptıklarından ziyade biraz da karşıdakinin bakış açısıyla alakalıydı. tabi ben bunları o yaşta düşünemedim yaşadıkça öğrendim.
ayrıca korna konusundan da nerelere geldik. arif'in manchester'a attığı gol nerde ?
