Yalnız değiliz odamızda. Tek başımızalığımız mı yalnızlık? Değil. Kitap okurken, film izlerken, müzik dinlerken ve internette cirit atarken değiliz yalnız. Düşünceler var, sesler var, insanlara ait onlar ve yalnız değiliz biz. Burada başlamaz yalnızlık; ne de tüm insanlıktan soyutlandığımızda başlar...
Yeşillerin ve cıvıltıların, tıslamaların arasında bir ormanda yürürken de değiliz yalnız. Onlar da yoldaştır ve konuşturur kendilerine doğru. Bir ağacın nefes alışı, bir böceğin toprağı kazıp yumurta bırakışı ve kuşların dallarda cilvelenişi... Hayır, değiliz yalnız. Ne de çorak bir düzlükte yürürken yalnızız...
Rüzgâr var, sesler taşır belki duyamayız ama hissederiz. Kokular taşır, kime ve neye ait olduğunu bilmediğimiz... Bulutlar var, sürünürler gökyüzünde bizi karşılamaya gelirler ya da bizimle yolculuk ederler ve yoldaştır rüzgârlar da, bulutlar da. Hepsi gitse bile, değiliz yalnız.
Durgunluğunda havanın biz de durgunuz. Ve güneşin alnında başbaşa, karanlık gelince yıldızların şahitliğinde ay ile evlilik masasına yürür gibiyiz. Hayır, ah hayır. Tüm güdülerimiz yokluğa düştüyse, biz kendimiz varız ve bizde sadece biz olmaktan çok daha fazlası var. Biz bir değil, bu bedende milyarız. içimize baktığımızda aslında en kalabalığı görürüz ve hiçbir hisse gerek yoktur bunun için...
Ah yaşarken biz yalnız değiliz; belki ölünce bile. *
