çok tutuyorum kendimi çok kasıyorum ama olmuyo. haziranda mezun oldum döndüm istanbula. gelirken söz verdim kendime öyle bunalıma falan girmicem diye. geldiğimden beri sürekli bişeylerle meşgul oluyorum. kitap okuyorum, yürüyüş yapıyorum, öykü yazmaya devam ediyorum, evde anneme yardım ediyorum, kendime bakıyorum yani anlıcanız bunalıma girmemek için elimden geleni yapıyorum. yavaştan bi bunalım hissetmeye başlasamda kendime bile çaktırmıyorum. ama bugün artık pes ettim. yok hayır pişmanım okulun bittiğine keşke bitmeseydi.burda sinemaya gitcek birini bile bulamıyorum. işede girmedim hala. yapıcak bişeyde yok.
ama itirafın aslı şu ki sevgilimden ayrıldım. onu deli gibi seviyorum. ayrıldığımızı hala kabul etmek istemiyorum belkide oyüzden bu haldeyim. tamam bitti dersem belki birazcık huzurlu olucam ama diyemicem biliyorum. hala kendimi kandırıyorum.
