kabil başlattı kardeş katlini...
o günden beri mübahmış gibi inmedi insanoğlu birbirinin boğazından
bir gün olsun.
o gün kıskançlık tohumlarını ekti,
o günden sonra yabani bir ot gibi -beslemesek de- yanıbaşımızda bitti kıskançlık...
bir gün olsun güne insan sıfatıyla uyanmadı insanoğlu.
bir gün olsun birilerinin çocuğu, birilerinin ana- babası olmayı,
türk olmayı,
müslüman olmayı,
sünni/ alevi olmayı,
orospu olmayı,
hanımefendi olmayı,
en çok da köle olmayı bırakıp çırılçıplak insan olmayı beceremedik.
ipler koptu.
her yeni gün büyük bir çabayla savaşlar başlattı insanoğlu,
sonra yorgun düşüp,
kılını kıpırdatmadan barışı bekledi...
bu tembellik barışı haketmeyecekti!
haketmedi de...
gözümüz son dakikalarda yeni bir gelişme bekledik...
her silah sesi,
yere yığılan her ceset,
sözün bittiği yer oldu...
isyan ettik,
sen yanmazsan, ben yanmazsam dedik,
birlikte yangına gittiklerimiz daha önce davrandı,
yaktı bizi...
yeni bir gelişme bekledik, en masum,
en savunmasız halimizde,
gözümüz yollarda kaldı.
