hayır bu cidden ayrı bir dert, evde babam olmadan asla konserve açamayıp reçel kavanozunu dahi açamayıp babamı aramamla sonuçlandı bir çok girişimim. başlı başına dert, olmuyor yok arkadaş. nasıl bir güçtür ki bu nasıl bir zayıflıksa doğanın kadına verdiği kendimi paralıyorum orada hani biraz da feminist ayağına kendimi kanıtlayacağım doğaya. ama yok! elime kapağının izi çıkıyor, açılmayacağım diye direniyor. o an tüm yenilgiyi kabullenip, eril kişisini aramaya koyuluyor insan.
sırf konserveleri açsın ve gece karanlıktan korkarken bana sarılsın diye evlenebilirim.
