Bu saatte süt kardeşler açtım izliyorum. Amacım çocukluğumu yad etmek. Şimdiki halimden memnun değilim sanırım ki bu ruh hali içindeyim. Sonra şey geldi aklıma, konudan konuya atlıyorum ama... Çocukken iftar saatine dakikalar kala terasa çıkar ve minarenin ışığının yanmasını beklerdim. Yaslanırdım korkuluklara, yüzüme hafif bir rüzgar vururdu. Derdim Allah'ım her şey çok güzel olsun. Bu kadardı tüm duam o zamanlar. Sonra basamaklara ayrıldı dualarım. O olsun, bu olsun, şu da olsun... Daha da sonra bıraktım dua etmeyi. Deist oldum bazen, bazen de ateist...içimde bir boşluk oldu hep bu dönemde. Hala tam olarak dolduramadığım bir boşluk. Allah ile kul arasındadır böyle şeyler, dillendirmek de bana göre değil ama uzun bir zaman sonra orucumu tuttum dün. Güzeldi, huzurluydu her şeyden öte. Bilmem devamını getirebilir miyim, bir garip insanım işte. Bir öyleyim bir böyle. Bir saçmalık yapıp da ucundan yakaladığım o manevi huzuru kaybetmem umarım.
