masum bünye en güzel duygularıyla yaklaşır sevdiceğe. cesaretini öyle bir toplamıştır ki o an gözü hiçbir şey görmez, ateş üstünde bile yürütseniz acı duymaz o anda. sevdiceğin etrafı kalabalıktır ancak cesur bünye yanına gider, bir süre orada takılır sonra "burası çok kalabalık, biraz dışarıda yürüyelim" gibisinden başbaşa kalmak istenir.
yanyana yürünür, 35819 defa provası yapılmış olan açılma konuşması hiçbir zaman planlandığı gitmez, bir milyon defa provası yapılsa bile ağız farklı konuşmaya başlar, beyin "ben yokum bu işte, bu kadar strese gelemem ben" deyip aradan çıkar. beyinsiz bir vaziyette kem kümlerle sevdiceğe duygular söylenir. işte o anda 5-6 saniyeliğine bir sessizlik yaşanır. sevdicek önüne bakmaktadır, yüzünde tebessüm yoktur, gözlerinde de ışık... o anda "hass..tir yaaa" diyerek beyniniz tekrar çalışmaya başlar. bütün zaman artık slow motion şeklinde geçmektedir. o anda sevdiceğin her tepkisi gözlenir, 5-6 saniye bir ömre bedel hale gelmiştir. birden sevdiceğin çene kaslarında bir gerilim gözlenir, evet konuşmak üzeredir. "yanlış anlama beni, sen çok iyi birisin ama ben sana hic o gozle bakmadim" noktaaaa. bu noktadan sonra beyin denilen inanılmaz organ kulaktan aldığı ses dalgalarını algılamayı bırakır, o hala geçmişte aldığı bir ses dalgasını algılamaya, anlamlandırmaya çalışmaktadır. "....ama ben sana hic o gozle bakmadim". yanınızdaki kişiye son bir defa daha bakarsınız ağızı oynamaktadır, galiba konuşuyor ama ses gelmiyor. kafa sallarsınız haklısın gibisinden.
