alışmak ve sevmek arasında bir durum vardır ya.. işte o durumdayken saçma sapan kararlar verirsin çevreninde etkisiyle.. hele bide sağlam bi imkansızlığa sahipsen yandı gülüm keten helva.. saçmalıkları altalta, yanyana sıralamaya başlarsın.. ayrılmaya kalkarsın önce çünkü korkmuşsundur kendi imkansızlığından ya da alışkanlık olmasından.. sonra ona git dersin: gider.. canın yanar,için kavrulur ağlarsın büle olmasını istemezdim diye onunla beraber.. "biraz daha knuşalım kapatma telefonu ama bak bu son" dersin her seferinde.. sende kopamazsın ama o kopar bigün..
pişmanlığın başlar işte bu noktada.. her gece ağlamalar.. ağrı nöbetleri, halüsinasyonlar.. bir asosyallik alır gider ki hiç senin tarzın diil.. her şarkıyı ona yormalar, fallar, rüyalar, plakalar, safsatalar..
gel demek zor olmaktan çıkar artık çünkü herşey yeterince zordur zaten.. ve gel dersin.. gelmez! işte o an kan kaybettiğini hissedersin.. içinden bişeyler kopar taa derin yerlerinden.. ağlar yalvarır tepinirsin çocuklar gibi.. ama yok! gitti giden!
bi gün hat değişir..öbür gün msnden engellendiğini farkeder küfürler edersin.. maillerin ardı arkası kesilmez, yazdıkça yazarsın..
ve bom! bi gün aynaya baktığında kendini bi sokak kedisi kadar çaresiz hissedersin.. yaraların ağırdır ve yardan armağandır..
