Keşke hep çocuk kalsaydım ve toprağı karıştırdığımda,kuşları okşadığımda,kumdan kaleler yaptığımda,çamurla oynadığımda sadece ellerim kirlenseydi.
Büyüdüm. Hayatın acımasızlıklarından saklanmak,hep çocuk kalmak istedim. Bir saklambaç oynarcasına hayattan kaçıp bir köşede saklanmak. Yarının varlığından haberi olmayan,uçurtmasını uçuran, bir şekere dünyayı bile değişebilecek küçük bir çocuk olmak.
Her çocuğun kurduğu gibi ben de kendi kurduğum o pembe dünyada yaşasaydım keşke sonsuza dek...Siyah dünyanın kapıları hiç açılmasaydı bana...O pembe dünyada dünya sonsuza dek benim etrafımda dönseydi keşke... En büyük derdim oyuncağım olsaydı... Hep o kadar içten saf ve korkusuz kalabilseydim hayatın karşısında keşke.
Keşke hayatımın en büyük ihanetini büyümekle çocukluğuma yapsaydım. Keşke büyümeseydim ve dünya kirlenmeseydi benim için. Keşke kötü şeyler üst üste gelmeseydi.Keşke bir an önce büyümek isterken, hep çocuk kalmak ister olmasaydık. Keşke hayat bu kadar etobur olmasaydı.
Hayata hep 'keşke' diye başlıyoruz..Çünkü keşkelerimizin içinde gizlenmişiz biz. Hayat bizi 'keşke' lerle saklıyor 'keşke' lerle büyütüyor 'keşke' lerle avutuyor. Keşke hayata sorduğumuz sorular cevapsız kalmasa, hayatta keşkelere yer vermesek. Keşke hep çocuk kalabilsek.
Her gün yeni bir şeyler öğrenmekten bıkmayacaksam; küskünlüklerim sadece birkaç dakika sürecekse; ninemin elini öpüp kuru bir hatır sormayı, onunla diz dize oturup saatlerce konuşmaya değişeceksem; görmek istediklerimi görmeyip, duymak istediklerimi duymayacaksam; Kar tanelerinin usul usul yüzüme değmesiyle neşelenmeyecek, yerde birikmesine sabırsızlanmayacaksam, avuç avuç soğuktan moraran ellerime aldığımda gülümseyerek seyretmeyeceksem; ve yüreğim sadece bana iyilik edenleri içine alabilecek kadar küçülecekse, büyümek istemiyorum, çocuk kalmak istiyorum!... Hem de yaşım ne olursa olsun, hep çocuk kalmak istiyorum!
