zonguldak'ta yaşarken lojmanlarımızın hemen karşısındaki okuldu. yanında da öğretmen evi vardı. benim odamın camından görünürdü ikisi yan yana. ışıklarını sayıp fal tutardım bazen uykuya dalmadan geceleri. çocukluk işte. hevesim hep bu okula girmekti. anaokulu, ilkokul ve ortaokul eğitimim boyunca her önünden geçişimde "benim okulum olur inşallah" derdim. formaları sarı lacivertti. öğrenciler dağılırdı ve o güzel görüntü ortaya çıkardı. yokuştan aşağı inerlerdi. servisler gelirdi. bir keşmekeş olurdu. biz lise sınavlarına girdiğimizde başka şehirleri tercih etmek gibi bir şansımız yoktu mesela. iki anadolu lisesi, bir anadolu öğretmen lisesi ve bir de fen lisesi vardı zonguldak'ta. giremedim bunlara. ereğli'de okumayı tercih ettim bu yüzden. eğitimi her zaman için daha iyiydi küçük bir ilçe olsa da. lisemi de okuduğum dört sene boyunca her gün sevdim. hala da severek anarım ama bu okul hep içimde ukte olarak kalacaktır.
