hepimiz bir ahlaki erozyon yaşıyoruz. bu ne kemalistlerle ne dincilerle ne de başkalarıyla ilişkilendirilebilecek bir durum. topumuz bu erozyonun sürüklediği toprağın içinde dibi boyluyoruz.
burda bu erozyonu görebiliz ; insanın başkasından önce kendi kusurlarını görmesi ahlaki bir erdemdir. kendine dönüp bakmadan başkalarındaki kusuru görmeye çalışmak ise erdem değildir. hele başkasının kusurlarını kusurlu şekillerle dile getirmek hiç mi hiç değildir.
sabahtan akşama kadar birbirimize küfür edip sonra da ahlaklı olduğumuzu düşünüyoruz. ne saflık ama. şuursuz ve de cahiliz.
