Kadınlar, bazen çocuğudur kendinin. Bu yüzden ağladıklarında ne kalpleri kırıldı diye, ne canları yakıldı diye ağlarlar.
Kadınlar ağladıklarında, ekseriyetle, "Kıyamam ben sana" diye, gizlice kendilerine sarılırlar.
Yalnız kadınlar, kendilerine yer yer bu hayatta, anne merhameti göstermek mecburiyetinde kalırlar.
Yalnızlıklarına, kadınlıklarına, çocukluklarına, annelerine, hayata...
Hep birlikte ne varsa yani, o bütüne ağlanır. Yoksa dizdeki yara
değildir ne de kalpteki kırık. Hep kırılmasına ağlanır, hep düşülmesine, hep ama hep aynı şey olmasına...
Niye -sine- ağlanır bunların. Bir büyük trajediye.
Her bir küçük yara eklendiğinde eski izlere, bütün bu yara zincirine
ağlanır.
Her ağlama bu zincire bir anne sarılmasıdır."Gel bakiim sen buraya"dır
o, "Nasıl kıymışlar benim güzel kızıma?"dır.
Bu yüzden sebebi sorulduğu anda Hikaye anlatılamayacak kadar uzundur.
Kelimeleri birbirine karışmış eski bir keder gibi..
.
