önemli olan şeyleri bildiğimiz halde, onların olmaması ve başka ufuklara yol açması hayatın bir döngüsü mü? bu yazıyı yazıyorum şimdi sana. belki çok uzaklardasın, belki olman gereken yerlerdesin, belki de hak ettiğini yaşıyorsun. belki de sen ve ben biz olamadık. hiç bir zaman öteye geçemedik. duygularımız, hissettiklerimiz farklı bünyelerde farklı kişilere olunca biz pasif olduk. sen ve ben imkansız olduk. kendimizce doğru olan şeyler, başkalarınca aynı önemi taşımayınca biz sadece tekil kalabildik. yorgunluk ve halsizlik hayatın döngüsünü oluşturuyor, şimdi. bugünde yazıyorum. gülüşüne ömrümü feda edecekken, bir sandelyede oturmuş seni sana anlatmaya çalışıyorum. aslında yaptığım büyük bir saçmalık ve bunun farkındayım. ama içimi dökmeye ihtiyacım var demek ki. biz farklı bünyelerde farklı dünyaların insanıydık ey sevgili. yolumuza devam edip, ufkumuzu genişletip, ilerde bütün bunlara baktığımız zaman güleceğiz belki. şimdilik öpüldün...
