üzerine düşünülmesi gereken bir jim jarmusch filmi. sadece anlattıkları veya filmde olanlar anlamında değil. düşük bütçeyle kısıtlı imkanlarla, kasmadan yormadan neler yapılabileceğinin de anlaşılması anlamında.
1984 yapımı olmasına rağmen siyah-beyaz, bütün sahneleri tek planda çekilmiş bir film. anlatımıyla fransız yeni dalga filmlerini andırıyor. hatta direkt bande a part'ı getiriyor akıllara. ama ondan daha sade bir anlatımı var. oldukça akıcı bir film, olağanüstü bir senaryo olmamasına rağmen su gibi akıyor. karakterlerin gerçekçiliği mi plansız olmaları mı sürüklüyor bilmiyorum. ama görünürde sıkılmak için bir sürü bahane varken sıkılmıyorsun.
ya kısacası jim jarmusch sinemayla alay etmiş sanki. bu kadar büyütmeyin olum bu işleri demiş. şuraya senaryonun ana hatlarını yazsam izlemeyen biri "bu mu lan konuştuğun filmin konusu" der. öyle düz. ama izleyin. düz bir senaryo nasıl sürüklüyor onu görmek için bile izlenir.
