Eskiden her şeyin çok daha güzel, eğlenceli olduğunu işaret eden format.
70-80-90'larda ilk önce bir "öncü 45'lik" piyasaya verilirmiş. Yeni albümün habercisi olurmuş bu. esasen yaz aylarının başı/ ortası gibi sunulurmuş ki gençler tatillerinde doya doya dinlesin, diskolar döne döne çalsın, plajlarda, kumsallarda, yaylalarda yankılansın. Genelde albümün en "catchy" (akılda kalan) şarkısı olurmuş. Kaliteli grup/ şarkıcısıysa bir de o dönem daha modaysa su gibi satarmış.
Bu fırtına dindikten sonra albümün ticari olarak öncü single'a göre daha az catchy fakat çok daha uzun soluklu (kolay tüketilmeyen) şarkısı ikinci single olarak piyasaya verilirmiş. %90 bu single ile birlikte albüm de piyasaya sürülürmüş. Ya da biraz daha beklenir ikinci single'ın da iyice kabul görmesinden sonra çıkarılırmış. Yani anlayacağınız bir gruba veya sanatçıya aşıksanız, yaz başlarından kış ortalarına kadar hayatınız kıpır kıpır beklenti içinde geçermiş.
Biz bunları yaşayamadık. Şimdi daha aylar öncesinden youtube'a korsan sitelere leakler düşüyor. Bunları önlemek için albüm tarihleri önceye alınıyor neredeyse ilk single'la birlikte çıkıyor. ilk bir hafta herkes albüme hücum ediyor, itunes'dan denemelerden dinleyip bir anda, birkaç gün içerisinde tüketiveriyor. Bir tantana, bir gürültü, bir uğultu içerisinde çıkan albümler genelde birkaç parçası hariç "filler" denen saçma sapan şarkılardan oluşuyor, hayal kırıklığı yaratıyor. Zaten CD formatı yakında piyasadan kalkacak. Çünkü müzik dünyası kendi kuyusunu kazdı, bu kötü albümler yüzünden kimse albüm almak istemiyor, Itunes'dan en güzel iki şarkıyı indirip olayı kapatıyor. Öyle hızlı bir tüketim var ki dünün en ünlüsü, bir sonraki gün gram satmıyor.
Youtube'a şükretmek lazım, 70-80-90'lı yılların müziğini, heyecanını bize dolu dolu sunduğu için.
