Çeşmede babaannemin yazlığında kalıyordum, babaannem ve dedem sabah erkenden kalkarlardı, bir gün ben de kendiliğimden sabahın yedisinde uyandım. Babaannemle yürüyüşe çıktık etraf hafif serindi menekşelerin o müthiş kokusu halaa burnumdan gitmiyor. o serin yüzümü okşayan rüzgarı unutamıyorum. bir daha erken kalkıp dışarı çıksam da öyle bir anı hiç yaşayamadım. nedense çocukluğumun en huzurlu anlarından biridir. tarif etmesi bile zor bu duyguyu.
