bizde anamızın kuzusuyduk..
belki şimdi gözümüz nemli,
önümüzde belki bi iki kadeh
sigara tablalarına söndürüyoruz nefesimize çektiğimiz acıyı.
umutlarımızı küllere boğuyoruz.
naralar atıyoruz belki acıdan ama...
normal konuşsak ağzımızdan kelime çıkmaz,
gözümüzden akacakların yüzünden.
yattığımız yatak hücre olur her gece
anamızın karnında nası yattıysak 9 ay
öyle yatarız sabaha kadar
içimizde bi umut vardır hep bi iki damla
dokunsalar fenalardayız biliriz
çıkmayız çok fazla dışarı
ailemizin karşısına bile
her nefes
her adım
her soru
boğazımızda düğümlenir
ağlarsam... üzülürler dersin
kaçmak böyle başlar hayattan
kaçamaklar...
en yakın sahile atarsın kendini
o denizin hırçınlığına rağmen nasıl delirmediğini görmek için
kıyıya vurur her seferinde
her an
ama haddini bilir hep
her an bi militan bombalar gönlümüzü
nedense hep masumlar ölür
biz yine başımızı önümüze eğmesini biliriz
şimdi bakıyorum kendime
gömmeye kalksam içimdeki cesetleri
içime sığmaz
kalbimizin bi tarafı Gazzedir hep
nice bebekler ölürde
üzerimize gelen tanklara taş atmaya devam ederiz
idam mangasının önüne çıkacağımızı bile bile gideriz
kirpiğinin her bi teli bi havan topu olur
düşer topraklarımıza
biz kazansak bile
geç kazanırız
kazandığı muharebeyi söz verdiği zamanda tamamlayamayan
tamamlayamayınca kazanmasına rağmen intihar eden adamların torunlarıyız
bizim savaşımız cephede değil belki ama
belki vatan elden gitmeyecek ama
ruhumuzu teslim edeceğiz
düşecek tüm bayraklar
içimizden gazi bile çıkartamayacağız
belki hiç fiyakalı bitmeyecek bu sevdalar ama
sevmeye de umut etmeye devam edecek bi tarafımız
her ölenin yerine
daha fazlası gelecek
belki hastalıklı halidir bu sevdanın
belki biz birer psikopat olarak anılacağız ama
ben ve benim gibiler
aşktan da öylece vazgeçmeyeceğiz
siz düşman ordularına inat
belki siz istemesenizde
hayatınızın belki kavşaklarından birinde görünüp kaybolduysak dahi
çarpıp kaçtıysanız ya da farketmediyseniz bile
biz yığıldımız yerde aşkı seveceğiz.
