132.
-
hayat kisinin dogdugu ilk günden beri bütün yasanmisliklara ve esekliklerin tecrubelerini harman edip, kendine yeterli olanla yetinebilmektir.
nasil ki bir heykaeltras taşin fazlasini atip heykel yaparsa kişi de kendini yontup bir heykel cikarmakla mükelleftir bu yolda.
gerci hayat kişiyi fazlaca örseler ve heykel namina hammadelik taş kalmaz ammavelakin kişi o taşi muhahfaza etmek zorundadir.
kendini yontmassa eger aglayarak geldiği buna gene pismanlik gözyaslari dökerek adios amigo der.
marifet agliyarak değil tebessumle hatta gülerek adios diyebilmektir.
çünkü agliyarak geldik agliyarak gidiyoruz.
bu durum hancinin bile ipinde değildir.
döktügün gözyaslara acimadan hanci bir anda yallah eder handan seni.
