yıllardır görüşmediğim, hayata dair ilklerin başlangıcı.
bugün ne tasadüftür elime bir dürbün geçmişti. yıllardır konuşmadığım ilk sevgilim*in evini dürbünle uzun süre izledim. penceresi açık, balkonda beyaz çamaşırlar asılı idi. arabasını değiştirmiş, yeni bir araba almıştı. aklımdan 20 yıl öncesi, siyah-beyaz slayt gözterisi gibi geçti. ilk öpüşler, ilk kavgalar, ilk sevişmeler deli danalar gibi.
zamanın çok hızlı geçen bir sürat teknesi gibi olduğuna bir kez daha lanet ederek inandım. ve de yaşadığımız güzel anların, güzel insanların değerini birlikte olduğumuz anlar da farkedemiyoruz. bu çok büyük bir eksiklik tanrının bizden alıkoyduğu. tanrım, neden gençken biz kullarına ''kıymet bilme'' gibi bir fazilet i doğduğumuzda veya büyürken bize zerk etmiyorsun.
ben bunlara kafa yorarken telefonum çaldı. arayan yıllardır görüşmediğim sevgilimdi. tanrı nın varolduğuna birkez daha inandım. bu tesadüf olamaz.
