Hiç güçlü bir adam olamadım ben.
Saklıydı gözkapaklarımdan akan yaşlar daima ellerimde,
herkes ağlamaz sanardı, herkes,taş gibi, kaya gibi, çelik gibi,
herkes bir yerde bir delik gibi geçer gider sanardı bütün o çile,
yahut bendim, herkesin sanmasını isteyen öyle,
herkesin öyle inanmasını,
sırf daha çok hissedebilmek için düşmüşlüğün sızısını,
sırf daha çok yaşayabilmek için ayrılığın acısını,
sırf daha çok sevebilmek için,
daha çok ölebilmek için geceleri,
sırf akan gözyaşlarının daha çok yakması için,
sırf gönül kelimesinin, daha çok uyması için kalp yerine,
sırf, insanlar yeter artık diyemesinler diye,
her gece gizlice ağlardım.
öyle de iyi becerirdim ki gizlice ağlamayı,
sonunda vazgeçerdi, bırakırdı herkes,
üzüldüğüme inanmayı,
herkes sonunda, tamam derdi, oldu, daha iyi artık,
artık sağlam, artık atlattı terk edilişi,
fakat kimse bilmez, ne gibidir onun gidişi...
hiç güçlü bir adam olamadım ben,
onların söylediği gibi, onların tasvirleri gibi,
hiç onların umurlarındaki adam olamadım,
geceleri seçen oldum ağlamayı,
anıları bir bir geçirmeye zihnimin deliksiz süzgecinden,
hep daha çok sevmeye çalışan oldum,
daha çok yiteceğini bile bile,
ve daha çok öleceğini her geçen saniye,
daha çok sevebileceğini düşünen oldum.
daha çok da sevdim,
onun sevgiden uzaklaştığı her bir adımı,
yeni bir zerresi olarak dönerdi bana aşkının,
o gittikçe sanki,
ben giderdim,
o gitti,
ben; bittim...
ya sevmekti bu denli insanı güçsüz kılan onların zihninde,
ya benim içimde güçsüz bir sevdalı yatardı...
