birçoğumuzun düştüğü hatadır.. aslında hata da değil, kabullenilemeyen bir gerçek..
ne kadar çok sevsek de, kendimizden çok sevemiyoruz annemizi, kimseyi..
o'nun ölümünü görmek daha acı geliyor ölümden..
bu yüzden ölüm'ü tercih ediyoruz aslında, yani kolay olanı seçiyoruz..
kendimizi ölüm denen korkuya atıyormuş gibi göstererek vicdanımızı rahatlatıyoruz belkide.. ama sonuçta zor olanı, "o" sevdiğimize bırakıyoruz..
ne kadar çok sevsek de birisini, bencilliğimizi yenemiyoruz işte.. o ölsün diyemiyoruz çekeceğimiz acının korkusundan..
