kesinlikle olağandır. hatta canlı görmek dahi gerekmez, kendimden bilirim.
ben fotoğrafına aşık olmuştum, bir resme bakarken ağlıyordum, henüz daha önce konuşmadığım, soyadını bile bilmediğim birinin resmine aşık olmuştum. müptela gibiydim, sabah kalkar resme bakar, akşam uyurken resme bakardım. hiç bir yakınlığım olmayan birine karşı öyle şeyler duyuyordum ki, görmeden dahi bağlamıştı kendine. daha sonra bir gün yolda yürürken birini gördüm, eve dönüyordum, halim yoktu dengesizdim, doğru düzgün etrafi dahi göremezken onu gördüm...
evet resmine aşkla baktığım çocuk karşımdaydı. tek kelime edemedim, dondum kaldım ve ona bakmaya başladım, gözümü kırpmadan. bir an göz göze geldik, bayılacak gibi oldum heralde.. daha sonra gözlerime inanamadım. bilinçaltı işte o olamaz ya ben sadece onu gördüğümü zannettim, benzettim dedim ama o oysaki gerçekten sevdiğimdi.. fotoğrafına bakarken kendimden geçmekle kalmayıp, ilk gördüğüm dakika delilercesine aşık olmuştum..
