bir gün ufağız arkadaşlar ile bisiklete biniyoruz. orta okul birinci sınıftayım sanırım. net hatırlayamıyorum zamanı. herneyse.
yokuş aşağı bir cadde var oldukça da işlek. e-5 e bağlanan yerden sahile doğru pedal çevirmeden bisikletleri salacağız. plan bu. amaç ise kimin bisikleti daha hızlı onu öğreneceğiz. herneyse.
saldık bisikletleri dört kişiyiz kaldım en arkada. eeee ben bu ezikliğe gelebilir miyim? gelemem...
bastım çaktırmadan, asıldım pedala geçtim en öne.
-oooooooo nearmyass ın bisiklet en hızlı. falan diyorlar.
neyse bayağı gittik böyle. sonra dediler ki yılmazların sokağa gireceğiz nearmyass sağa kır buradan. arabalarda geçiyor vızır vızır. yavaşlamam lazım dönmem için. frene bir bastım paat.
fren patladı ve ne yapacağımı düşünecek çok kısıtlı bir zamanım vardı, çok hızlıydım. dedim en iyisi şu duvara çarpıp durayım. bi çarptım.
sol elin serçe parmağında yedi dikiş. şimdi bu dikişli parmak yüzünden (yamuk duruyor) serçe parmağın mevzuya dahil olduğu rifflerde inanılmaz derecede zorlandığım için gitar çalma mevzum yarım kaldı.
çocukluk işte. bir de ibneliğin sonu bu olsa gerek. *
