bende tonla var bundan. çoğu da baba tarafından. can ciğer kuzu sarması olduğum da var, mesafeli olduğum da. ama aralarından biri var ki, kendi öz kardeşim gibi. bıcır bıcır, ailenin geri kalanı gibi hayatın sillesini erken yaşlarda yemiş ama yine de o çocuk neşesini yitirmemiş, şaşılacak derecede hazırcevap, rahmetli babasına benzediği için şimdilerde tüm ailenin gözbebeği ve komik bir erkek çocuğu, üstelik futbol manyağı. yetenekli de şerefsiz. gerek cinsiyetten, gerek odunluktan dolayı futboldan zerre anlamayan bir bünyeye sahip olmama rağmen beni dışarı çıkartıp futbol oynatabiliyor. geçenlerde malatya'ya doğru giderken kırşehir yakınlarında internete bağlandım, hemen yazdı neredesin dedi, kırşehir deyince "bandırma'ya yakın mı orası?" dedi, nasıl kötü oldum. yakın, yakın tabii kırşehir bandırma'ya. malatya da yakın, hatta dünyanın öbür ucuna bile gitsem yine yakın oluruz biz, gelirim ben yanına senin, futbol oynarız yine. ufaklık seni.
