Romanlardan kadınlar topluyor, onlara aşık oluyor, günler-geceler yaşıyor, sonra onları unutuyorum. Daha sonra yine romanlardan kadınlar buluyorum hepsinin bir iyi özelliğini buluyor ve hayalimdeki kadını tasarlıyorum sonra dönüp hayata(gerçeğe) bakıyorum öyle birinin hiç mümkün olmayacağını anlıyorum ve tekrar romanlara sarılıyorum, böyle kısır bir döngü içerisinde yaşarken hayatımdan da birer birer dostlar eskitiyorum ve mutlu muyum? Evet, mutluyum. Hayallerim, ben ve kitaplarım, başka neye(kime) ihtiyacım olsun ki? Ve hayır ben şizofren değilim. Eminim.
