seri bir katil olmak isterdim. kurbanlarımı herhalde farklı gruplarda seçebilirdim. önce erkeklerden başlamak isterim. bu erkekler 40'lı yaşlarda, aylak, boş günlerinde sokaklarda ellerinde bir tütünle dolaşan, geceleri içmekten bir hal olmuş o kokuşmuş ağızlarıyla milletin karısına kızına, yada yok milletin kızına( çocuğu yaşında ki insanlara) laf atarak geçiren tipler..
tabii bunlar gücümün yettiği taktirde olabilecekler.
malum insanı( o malum insanlara genelde yoldaş derim) ;
bir yolunu bulup göz gözü görmeyen bir bodrum katına kapattım. yatıyordu. taştan bir yatağın üzerindeydi. ellerini ayaklarını ve özelliklede başını sabitlemiştim. aslında bana karşı koyabilecek gücü pek yoktu. ağzını açıp bana laf edebilecek hale geldiğinde devreye girdim... ilk başta ona "evet koca adam sıra bende" diye fısıldadım. sonra içimden gelenleri yapmaya çalıştım sadece.. aslında çok masumca değil mi ? içimden geldiği gibi davranmak.. sonucunda neler olabilir acaba diye merak ettiğim eylemleri yapmak. her küçük kızın yaptığı şeydir aslında bu..
ilk eylemimin sonucunda acaba dil ne kadar uzayabilir ? merak ettiğim buydu. önce dilini pense ile tuttum. ve çektim. daha çok çektim. daha çok.. gözleri yerinden çıkacak gibiydi. yaşlarına hakim olamadığı belliydi. ard arda süzülüyordu. istediğim bu değildi ama ! kuru bir göz istiyordum. çünkü bana lazım olanı buydu. bu şekilde işerimi zorlaştırıyordu. neyse artık yapabilcek birşeyim yoktu. devam ettim. sırada ki merakım acaba çivi tırnaktan geçerken ne kadar zorlayabilir ? nasıl bir ses çıkarabilir. ellerini düzgün bir şekilde masaya yerleştirdim. (uzandığı masaya). sonra onlara renkli ojeler sürmek istedim. pembe olsun istedim. o dilini uzattığı kızların ruhu kadar pembe. sonra onları kurutmaya uğraştım. evet bu sırada canım sıkılıyordu. ama oda bir yandan birşeyler demeye çalışıyordu. kulak verdim yanına doğru eğildim. dili hasar gördüğü için zorlanıyordu. "özür dilerim, tanrım.. özür dilerim.." sanırım bunu söylemeye çalışıyordu. neyse çok aldırmadım.. umrumdada değildi çünkü.. ellerini tekrar düzelttim. çiviyi hizaladım. ve tak! tek bir darbeyle çivi tırnağındaydı. çok zor olmamıştı. beklediğimden kolaydı. ses felanda yoktu. ı-ıh beğenmedim bunu. eveet.. daha yapacaklarım bitmedi. sıra aşil tendonundaydı. evet içinizde ki kıpırtıyı farkedebiliyorum. çok heyecan verici değil mi ?
elimde bir kutu toplu iğne vardı. toplu iğneleri yukarıdan aşağı doğru aşil tendonuna sağlı sollu batırmaya başladım. işte o an ki çığlığı hiç kimsede duymamıştım daha önce! bir iki derken sıraladım tüm iğneleri. artık acıdan harap olmuştu. ama hayır ya. ben sıkılmaya başlamıştım. sıra her yoldaşıma yaptığım o sona geldi. en sevdiğim. her seferinde daha bir heyecanla yaptığım..
artık gözleri kocaman açık değildi. yorulmuştu belli. elleri dili ve ayakları oldukça sızlıyordu. bunu ben bile hissedebiliyordum. gözlerini zor zahmet açtım. adını bilmediğim o demir aletlerle gözlerinin açık kalmasını sağladım. lanet olsun ! gözleri çok iyiydi ! okyanus yeşiliydi. neyse buna takılamazdım.. toplu iğne kutusunda bıraktığım bir iğne vardı. aldım, göz bebeğine yaklaştırdım. küçükken hep düşünürdüm. göz bebeği acaba boşluk mu ? hawking abimizin bahsettiği o kara delikler yoksa çok uzakta değillermiydi ? belkide o kara delikleri hergün aynada görüyorduk.
toplu iğneyi yaklaştırdıkça göz bebekleri daha da büyüyordu. ama ben bunu da istemiyordum. islak ve göz bebeği irileşmiş bir göz.. malesef bunlar olmak zorundaydı. kahretsin seni adrenalin hormonu ! hepsinin sebebisin. işlerime engel olmaktan başka bir işe de yaramıyorsun.
iğne artık gözüyle buluştu. batırdım. daha da dibe batırdım. artık o yaşamıyordu. son nefesini iğneyle gözü arasında milim kala vermişti. yazık.. korkudan ölmüştü. sıra artık ona bu saatten sonra ne yapacağımdı. çünkü yapacaklarımı daha önceden planlamıyordum. ve her seferinde kendime söz veriyordum. bu sefer planlayacağım ve herşey daha güzel olacak diye. ama yok. bu küçük kız kendine verdiği sözleri bir türlü tutamıyordu işte..
