sıradanlığı, kendi sıradanlığını kabullenebilme yeti(!)sidir.
bu dünyada seni herkesten farklı kılan bir meziyetin veya üstünlüğünün olmadığını,
gelecekte elbet bir gün hayatının 180 derece değişeceğini,
şimdiye kadar kimseyle anlaşamama sebebinin üstün zekalı değil yalnızca sosyal beceriksiz olmandan kaynaklı olduğunu,
sokaktaki itten veya ağaçtan daha fazla değerin olmadığını,
herkesin gerizekalı olduğuna kanaat getirdiğinde yalnızca savunma mekanizmasını harekete geçirdiğini ve bunun kendi zevzekliğinden ibaret bir şey olduğunu,
şimdiye kadar onca çabaya rağmen elde edemediğin şeylere asla ulaşamayacağını çünkü bünyende yeteri cevheri barındırmadığını,
kendi ömrünün de her gün önünden geçtiğin berberin yaptığı gibi çay-sigara ve boş beleş muhabbet ekseninde geçeceğini,
insanlara karşı yabaniliğinin dehandan değil sadece öküzlüğünden kaynaklı olduğunu,
"sıradışılık" veya "kendini gerçekleştirmek" kavramlarının çok abartıldığını kabullenmektir. ve bu vaziyetin bir pes ediş olup olmadığını sorgulamadan, umursamadan gereksiz beklentileri öldürüp ruhu miskin bir ferahlığa kavuşturmanın bir yoludur. yüce siktir eyleyiş!..
bundan sonra sokağın ortasında "ben malım! eheh" diye bağırabilir veya benzeri tavırlarla terapi uygulayabilirsiniz kendinize. yerin dibine girdikçe ipleri salacak ve "sikerün dünyasını!" kafasında yaşayacaksınız. insanlar sizin için şöyle diyecek: "haa o mu... siksen sesi çıkmaz!.." başınızla hafif bir reverans yapacak ve her şeye eyvallah diyerek adım adım yerin dibine doğru basamakları ineceksiniz. orada ben sizi karşılarım.
