babanın ağlaması her zaman gerçekleşmez. çok nadirdir. bu yüzden çok dokunur insana.
baba her zaman güçlü olmak zorundadır. zira o evin direği, ailenin reisidir. kimseden korkmaz, hatta öyleki bütün arkadaşların babalarını dövebilecek güçtedir.
bir gün sokakta deli gibi top oynadıktan sonra eve gidersiniz. susuzluktan ölmek üzeresinizdir. hemen koca bir bardak soğuk su içip kendinize geldiğinde görürsünüz onu aralık kapıdan. o güçlü, çatık, kahverengi dözlerinden dolu dolu iki damla yaş akmaktadır. bütün gücünüzle, koşar adımlarla yanına gidip atlarsınız boynuna olağanca masumluğunuzla. boynunuza damlayan iki damla yaş ıslatır terli derinizi. bu bardağı taşıran son iki damla olmuştur. başından beri içinizde tuttuğunuz üzüntü ve mutsuzluk bütün gücüyle fışkırır gözlerinizden titreyen dudaklarınızla beraber. Babanız sizi daha sıkı sarar, siz daha çok ağlarsınız. ağladıkça masumlaşırsınız...
gözlerinizi araladığınızda babanızın kolunda yatarken bulursunuz. babanızın himayesinin verdiği güven hissiyle huzur bulup, uykunun tatlı tatlı bastırmasıyla yavaş yavaş gözkapaklarınızı kapatırsınız...
