"bazen kendimi bir müddet için unuttuğum, bir insanda kendime yakın taraflar bulduğum oluyordu. fakat kafama, çıkmaz bir şekilde yerleşmiş olan o korkunç hüküm, derhal kendini gösteriyor: "unutma, unutma ki, o sana daha yakındı, buna rağmen böyle yaptı" diye beni hakikate davet ediyordu. herhangi bir kimsenin bana bir adıma kadar yaklaştığını görüp ümitlere düşsem, hemen kendimi topluyor: "hayır, hayır, o bana daha çok yaklaşmıştı, aramızda artık mesafe bile kalmamıştı; fakat işte sonu!" diyordum.
inanmamak, inanamamak; bunun ne kadar korkunç olduğunu her gün, her an hissediyordum."
