her adım atışımda dönüp bakarım arkama,
zorlanarak taşıdığım yorgun bedenim; avuntu bulurum
o zaman senden esen havayla; güç verir bana
yürümek için ''ah, nasıl da yorgunum ama! '' desem de.
düşündükçe geride bıraktığım iyilikleri sonra,
yol uzun mu uzun oysa yaşam kısa;
ölgün ve şaşkına dönmüş,atamaz olurum adımlarımı,
başım önümde yere doğru, gözlerim yaşla dolu.
Kuşku düşer içime, kimi zaman, hüzünlü gözyaşları
dolarken gözlerime: nasıl da uzakta yaşar ki bu can
onu ayakta tutan ruhtan?
ne ki, yanıt verir bana aşk şöyle diyerekten: unuttun mu
yoksa sen, bu bir ayrıcaklıktır sevgililer için,
farklıdır yaşadıkları öteki insanlardan.