babanın boşluğunu dolduran kalbin durmasıdır dedenin ölümü.
oynanan tüm oyunların, gülüşmelerin resimlerde kalmasıdır.
henüz 1 ay olmadı dedem.
küçük kızınla mutlumusun bilmiyorum, ben hiç mutlu değilim..
ne zaman kabullenirim bu duurumu bilmiyorum.
ev bomboş, huysuz sevgilin artık hiç çekilmiyor.
en son onun öptüğü gülleri koydum mezarına biliyorsun o artık sana gelemiyor, yaşlılık işte.
kapıyı çaldığımda beni şarkılarla içeri almıyor kimse.
kapıdan selam verdiğimda sağ taraftaki sandalyede boş, hatta sandalyede kaldırıldı.
aslında ben kaldırdım kimse oturmasın diye.
zoruna gider ya insanın, öyle işte.
9 günlük hayat mücadelene 9 öpücük sığdırabildim.
hergün bu son olmasın diyerek, ama olmadı işte.
30 mayıs 2012 ben bir elin son sıcaklığını hissettim o gün.
beni yürütmek için çabaladığın günlerdeki gibi, kalk hadi oyuna devam edelim diyemedim sana.
sana ait bardaktan bazen ben çay içiyorum, bazen dayım.
terliklerini ben sakladım, benden önce kimse almasın diye.
şapkanıda öyle ve tarağını.
birkaç saç teli, baba kokusu.
