kahır yudumlamaktır. ama olgunluk katar insana, bir dahaki sefere elindekilerinin değerini daha çok bilirsin. o kadar çok kaybettim ki anlatamam, yazmaya kalksam... gereği yok bilirim. şimdi ara sıra anılar gelir aklıma ve gülümserim. bu kaybetmişliklerden tek kazancım bir gülümseme oldu galiba. ama o kadar yalnızım ki, herkes bir bir çekip gitti. kanı beş para etmeyen insaaların eline kaldım anlayacağınız. ben neydim eskiden be... neydim, ne oldum. allah aşkına bu tavsiyemi tutun, her şeyinizi kaybedin ama kendinizi asla...
bakın ben kendimi kaybettim ve şimdi bunun üzerine hiçbir şey koyamıyorum artık. bir bina temelsiz olur mu? işte ben çorak yarınlarıma umuttan evler dikmeye çalışıyorum, biliyorum... sonu yok hiçbir şeyin. belki herhangi bir zamanda, bir gece yarısı oturur yazarım bunları bir bir... ve bir daha asla dönmeme pahasına bitiririm kendi hikayemi.... özlüyorum her şeyi, eksiksiz her şeyi... çünkü kaybeden insanın hafızası kuvvetli oluyor nedense. taksimde bir şarapçının biriyle oturun sohbet edin, o ayyaş kafayla yıllar yıllar öncesinde, sevgilisiyle son kez buluştuğu mekanı, hatta yediği yemeği bile anlatır size. neden? kaybettiği için...
hep kaybeden olmak olgunluk katar, sadece olgunluk katar... işte bütün sorunda bu ya. her şeyin hayırlısı allah'tan, vardır bir hikmeti elbet...
