bugün sesini duydum, iyiydin, yeni uyanmıştın. çok yutkundum seninle konuşurken, ama biliyorum ki boğazımdaki yumrunun sebebi seninle konuşmuş olmam değil. o orada. üç gündür. hiç geçmiyor. biraz daha derin nefes alıyorum onu hissedince, biraz daha fısıldıyorum kendime "rahatla" diye. ellerimde yaralar çıkmıyor, alnım o kadar da acımıyor, burnum da ağrımıyor eskisi kadar. ama o yumru hep orada. boğazımı yırtıp çıkaracağım elimde olsa.
sessizim şimdi. ezan okunuyordu bir süre önce, huzur verdi. evde muhabbet dönüyor, bilirsin çok severim ben sakinken etrafımdan gelen "yaşam" seslerini, odada birinin yürümesini, birinin çekirdek çitlemesini, ya da okunan bir kitabın sayfasının çevrilmesini. o yüzden karşındaki koyu kırmızı kanepede uyuklarken parmaklarının klavyeye vuruşunu da sevmiştim bir anda, merdivendeki ayak seslerini, sabah eddie vedder'ın sesiyle uyandığımda yüzüme yerleşen o aptal gülümsemeyi.
biz aynı gün doğmuş iki bebektik seninle... ve yirmi bir yıl sonra buluştuk, taş bir iskelede.
biz iki ihtiyar ruh, iki yaramaz çocuk, sırtüstü uzanıp göğe bakan iki gençtik, yanıbaşımızda bir şarap şişesiyle...
