her ne kadar birbirine ayrı gibi görünse de; aslında birbirini tamamlayan ve biri olmadan diğerinin anlaşılamayacağı iki eylem. hepimiz mutsuzluğumuzu gizlemek, o "sağlam irademizi" göstermek için tebessüm etmedik mi? ya da en hüzünlü anlarımızda bile birbirimize sarılırken mutlu olmadık mı? aslında bir başka bakış açısı ile yaklaşacak olursak; bunların birbirine gebe olduğunu ve birinin diğerini doğuracağını bile görebiliriz. şöyle ki; ne kadar çabalarsak çabalayalım ne yazık ki bu hayatta hiçbir şey kalıcı olmuyor, örneğin en sevdiğin meyveyi yerken hayal et kendini. ne kadar lezzetli, ne kadar tatlı ve sulu. Bunun mutluluğunu yaşarken birden mevsim değişecek ve uzun süre aynı tadı alamamanın hüznünü yaşayacaksın inceden. Ya da diğer bir şekilde; her şeyin çıkmazda olduğu, karnına ağrıların girdiği ve çıkışa ulaşamadığınız bir durumda sevdiğiniz insanın size sarılıp ufak bir tebessüm etmesi çözmedi mi o boktan labirenti? bu yaşımdan sonra biliyorum ki; insan bunların her biri ve insan bunları dolu dolu yaşamalı. hangi sancı ağrıtırsa ağrıtsın bedenini, en azından bir kişiye bakarken içi gülmeli.
