aralarında ince değil, bayağı kalın bir çizgi duran iki varoluş anlayışı. kendisini merkeze koyan, yani kendi merkezinde duran zihniyet için geri kalan hiç bir şey önemli değildir. yalan yanlış uydurduğu bir "ben" anlayışını içine hapsolmuştur ve hayatın yegane gayesi bu ben'in tatminidir, sanırsın ki insan değil şirket. yani "ben" diye paketlenen organların ihtiyaçlarını gidermekten ibaret.
Evrenin merkezinde olmak ise, insanın ve insanlığın bilincine aşık olmak, diğer varoluşlar hakkındaki algısına ve bilgisine saygı duymaktır. insanın her zaman kendisini aşabileceğini, hem evrenin hem de bu evrende var olan kendisinin daha çeşitli boyutlarda ifade edilebileceğini anlamaktır. yani ben ve sen atom da oluruz, hücre de oluruz, memeli de, karbon da, ama yeri gelir sokrates'de mozart'da, evrendeki bütün oluşumları bu aklımızda dansettiririz.
kendi merkezinde duran kişi açar kollarını ve der ki: "her şey benim zevkim için var ve benim var olmam için her şey mübahtır". evrenin merkezinde duran kişi önce bir kum tanesine ve sonra bir de gökyüzüne bakar ve der ki, "bu alem bir bütün olarak bilinebiliyorsa ben insan olduğum içindir, ve zevkin esası bu alemde insan olarak var olabilmektir."
biri birinden daha üstün değil, sadece çapları farklı...
