Mantı, sanıldığı gibi herhangi bir hamurun içine, herhangi bir marketten alınan kıymanın doldurularak salçalı suda pişirilmesi ile tanımlanabilecek basit bir yemek değildir efendim. Her ne kadar çağımızda bu yemeği hakettiği gibi pişirecek zamanı olmayan kişiler için garip ve anlamsız gelecek olsa da, Gayserinin yerlisi olan ananem'e göre, üniversiteden tatile gelen ben torunu için karşılama töreni, değerli misafirlerine jest yapmak için büyük bir fırsat; etinin hazırlanmasından, hamurunun yoğurulmasına ve hatta pişirilmesine kadar adeta yönerge yayınlanması gereken, zahmetli ve komplike bir yemekti.
Kasaptan aldığı antrikotu kuşbaşı doğradıktan sonra bunu soğan, reyhan otu, kırmızı toz biber ile birlikte meşe kütüğünün üzerinde satırla döven, macun haline gelen kıymayı buzdolabinda en az 5 saat dinlendiren, yoğunluğunu sadece kendisinin ayarlayabildiği hamuru açtıktan sonra bu hamuru kare kare kesen, sonra hazırladığı macun kıvamındaki kıymayı kare hamurların içine tektek dolduran, bir yemek kaşığına 40 adet sığacak şekilde ( hayretler içinde 48 tane sığdığını gördüm-yalan değil yani-)bohça haline getiren, sonra bunları 2-3 saat civarı kurumaya bırakan, ocağın üstünde haşlamaya aldıktan sonra sadece ama sadece kokusundan piştiğini anlayarak onu süzen, sonbaharda kendinin hazırladığı ev salçası ile sosunu hazırlayan ve bu sosla mantıyı buluşturup yemeklerin şahının hakkını bir tamam teslim eden, damakları çoşturan, yemeyeni üzdüren ananeme, her yediğimde dolan gözlerimle allahtan rahmet dileten yemektir. Mekanı cennet olsun!
