belli kalıplar içinde büyümeye çalışırken bir zaman geldiğinde o olmadığını anlamak. kendinin aslında hiç sen olmadığını anladığında şekil vermek zordur hayata. tüm tabularını yıkmak, kendini anlatmak istersin. ama etrafın hadi etrafını geçtin peki ya ailen? en ufak bir şeyde değiştin cümlesiyle karşılaşırsın.
kutuplaşmış düşünce.. işte bu tüm bu kalıplardan gelme hezeyan. bir hamur misali istediğin şekli vermeye çalışmak karşındaki insanı asıl başkası yaptığın zamandır. yaptığı en ufak bir şeyde iyiyken kötü olur. hiçbir zaman orta karar olmaz. ya da o kişi yapmayacağını düşündüğünüz bir hata yaptığında ona çok kötü bir gözle bakarız. peki neden onunda hata yapabileceğini düşünüp normal olduğunu kabul etmeyiz? çünkü bize kolay gelen o kişinin ayıp ettiğini düşünüp kötülemektir.
değiştiğimi söylüyorsunuz. çünkü, içimdeki beni değil istediğiniz beni görmek istiyorsunuz..
